İlk galibiyetimize ev sahipliği yapan 19 Mayıs Stadı, ilk yenilgimize de ev sahipliği yaptı…

Ne yaptığını bilen iyi bir takıma karşı oynadık. Maça, yakaladıkları üç maçlık serinin morali ile çıktılar. Lige; şampiyonluk parolasıyla başlayan bir başka takım olan Altay’dan sonra bize de hüznü yaşattılar. Gerçi bizimki bir tık daha öteye geçip hezimete ulaştı…

Covid belası, sakatlıklar derken bırakın ideal on birle sahaya çıkmayı, Ertuğrul Sağlam takım kurmakta dahi zorlanıyor. Bunu anlamamak ve hak vermemek mümkün değil.

Ancak Ahmethan Köse dururken Nadir Çiftçi’ye böylesi önemli bir karşılaşmada şans vermesi, işte onu anlamakta zorlanırım. Resmen uyumsuzları oynadı…

Tomane’ye yedek, derdimize ilaç olur mu, yaşayıp göreceğiz. İlk maçında ortaya koyduğu resim pek iç açıcı değil. Umarım yanılırım.

Bölüm bölüm tempo kazanan, zaman zaman kale önlerinde tehlike yaşanan ilk yarı izledik. Maçın genelinde olduğu gibi; ilk kırk beş dakika daha iyi görüntü veren yine İstanbulspor oldu. Sağ kanattan taşıdıkları toplarla ve organize geldiler. Oyunun da temponun da kontrolünü ellerinde tutmaya çalıştılar.

Bizim açımızdan bakarsak; özellikle 19.dakikada Guido Koçer’in uzaktan çektiği şut heyecanlandırdı. İki pozisyonumuz daha var hepsi o… Oyunun büyük bölümünde topu rakibe bıraktık. Bolca pas hatası yaptık. Çıkmakta zorlandık.

İlk yarı; alkışı hak eden defansımız Rroca’yı durdurmak yerine izlemeyi tercih edince, korkulan oldu. Peki, ikinci gole ne demeli? Rroca’nın geçtiği alandan birkaç kamyon yan yana geçerdi.

Golün şokunu atamadan ikinci golü ağlarımızda görünce demoralize olduk. Ne yaptığını bilmez şekilde bir o yana bir bu yana dolaştık durduk sahada.

Birkaç oyuncuyu ayrı tutuyorum, takım halinde iyi değildik. Fazla söze gerek yok. Zaten skor da bunu teyit ediyor…

Birkaç söz de geçen maçın kahramanına söylemeliyim. İ.Kubilay Yavuz mutlaka ilk on birde olmalı diyenlerdenim. Ortaya koyduğu performans beklentimin çok altında kaldı.